Een grote, hevige storm zorgde ervoor dat een groot schip ten onder ging. De bemanning van het schip probeerde zichzelf te redden door zich met alle kracht vast te klampen aan ronddrijvende houtstukken en andere spullen. Maar tevergeefs, de regen, de wind en de grote golven maakten het te moeilijk voor de bemanning om zich drijvende te houden. Niemand overleefde de schipbreuk, behalve één persoon.
De enige overlevende had zichzelf op een groot stuk hout gehesen terwijl hij zich besefte dat dit zijn laatste minuten van zijn leven konden zijn. De man raakte bewusteloos, maar de golven voerden de man naar een klein, onbewoond eilandje midden in de oceaan. Hier spoelde de man aan.
Toen de man ontwaakte, werd hij wakker op een groot strand en het duurde even voordat de man zich besefte waar hij was en wat er gebeurd was. Beduusd keek hij om zich heen, tot hij zich besefte dat hij een schipbreuk overleeft had. Hij dankte Allah hiervoor en was blij dat hij weer terug kon keren naar zijn gezin en familie. De man verlangde ernaar om hen te zien, vooral omdat nu hij zo dicht bij de dood was geweest. Hij ging op zoek naar mensen die hem konden helpen om snel terug te keren naar huis.
Hij liep het hele eiland rond, maar al snel besefte de man dat er geen menselijk leven te bekennen was op het eiland. Hoewel veel mensen in deze situatie hun geloof in Allah zouden opgeven, begon deze man tot Allah te bidden. Hij bad veelvuldig tot Allah om hem te bevrijden uit deze situatie en volhardde hierin. Iedere dag liep de man het eiland rond en speurde de horizon af om te zien of er hulp tot hem kwam. Helaas was dit iedere dag tevergeefs, er kwam geen hulp.
De man besefte zich dat dit zijn lot was en dat hij er het beste van moest maken. Alle gebeurtenissen hadden de man uitgeput, maar de man verzamelde zijn krachten om een kleine hut te bouwen waarin hij kon leven. Hij zocht hout en bladeren bij elkaar om dit voor elkaar te krijgen. Hij werkte hard en al snel was zijn hut klaar. Hij sliep en leefde in zijn hut en dankte Allah voor het dak boven zijn hoofd.
Dagelijks liep de man het eiland over op zoek naar voedsel om zichzelf in leven te houden. Hij zocht op het eiland naar vruchten en viste in de zee naar vis. Hij maakte zelf een vuur om het eten te bereiden en zo leerde hij in deze omstandigheden voor zichzelf te zorgen. Maar toen hij op een dag niet meer dan wat vruchten vond, liep hij naar huis. Zijn maag knorde en de man stopte om te bidden tot Allah voor hulp. Hij vroeg Allah om hem van dit eiland af te helpen. Daarna vervolgde hij zijn weg terug naar zijn hut.
Toen hij er bijna was, rook hij vuur. Hij keek op en hij zag grote rookwolken opstijgen. Snel rende hij naar zijn hut en hij trof zijn hut brandend aan. Grote rookwolken stegen op en de hut viel niet meer te redden. De man, die door honger en verdriet overweldigd werd, liet zich huilend in het zand vallen en voelde zich verloren en hulpeloos. Hij raakte ontmoedigd en uitgeput van woede en verdriet viel hij in slaap.
De volgende ochtend werd de man wakker door het geluid van een schip. de man opende zijn ogen en zag een groot schip in de richting van het eiland varen. De man sprong op en begon met zijn armen te zwaaien. Enkele bemanningsleden van het schip, voerden met een kleine boot naar het eiland om de man van het eiland af te halen en mee te nemen naar het schip. De man die nog verward was van alle gebeurtenissen, vroeg de bemanning: “Hoe wisten jullie dat ik hier was?” Daarop antwoordden ze: “We zagen je rooksignaal…”
Het is gemakkelijk om ontmoedigd te raken wanneer zaken anders verlopen dan we zouden willen. Veel mensen raken op dat soort momenten hun vertrouwen in Allah kwijt en denken dat het nooit meer goed komt. Ze verliezen zichzelf in zelfmedelijden en voelen zich verloren. In plaats van dat ze tot Allah bidden en Hem om hulp smeken, keren ze zich van Hem af. Dit terwijl het gedenken van Allah hen juist rust zou bieden (13:28):
Waarlijk, in het gedenken van Allah vinden de harten rust.
Wij zouden ons dus altijd tot Allah moeten keren, in goede tijden en in moeilijke tijden. Onthoud dus dat zelfs wanneer alles misgaat, dit een gunst kan zijn van Allah om je het goede te geven. Wij weten niet waar het goede te vinden, terwijl Allah dit wel weet. Laten we daarom ten allen tijden ons vertrouwen in Hem stellen, wetende dat Hij ons goede tijdingen beloofd heeft (94:6):
Waarlijk, met de moeilijke tijden komen er makkelijkere tijden.
Wat een mooi vehaal, dit had ik net nodig om zelf sterk te worden in de moeilijke tijden die ik nu heb. Nooit je vertrouwen in Allah (subhanaho watahala) kwijt raken.
Same for me! Sobhanallah ik zit nu precies op dit punt, el gair insha’Allah
echt een heel mooi verhaal!!