Leerzame brownies

Twee dochters vroegen hun vader eens of zij naar de bioscoop mochten gaan om een film te bekijken. Al hun vriendinnen hadden de film al gezien en zij vonden het een goede film. De twee dochters wilden ook erg graag gaan om mee te kunnen praten met de anderen. De vader die erg betrokken was bij zijn kinderen, begon recencies te lezen over de film op internet en besloot dat zijn dochters niet mochten gaan. De dochters klaagden bij hun vader en zeiden: “Maar vader, waarom niet? Je moet minimaal dertien zijn voor die film en we zijn allebei al ouder dan dertien. Toe laat ons toch.” De vader antwoordde: “Nee, want er komen in de film scenes voor die slechte zaken laten zien, alsof het normaal en acceptabel is, terwijl dit niet zo is. Ik wil niet dat jullie daar heen gaan.”

“Maar vader, onze vriendinnen zeggen dat het maar kleine stukjes zijn, terwijl de film twee uur lang duurt. Deze stukken duren dus slechts een paar minuten. En het is een goede film, want de film is gebaseerd op een waargebeurd verhaal waarbij het goede het slechte overwint.. En er komen ook goede, leerzame stukken in voor, zelfs de filmrecencies zeggen dit.”

Maar de vader bleef bij zijn standpunt: “Mijn antwoord is en blijft nee. Jullie kunnen thuis blijven vanavond en jullie vriendinnen uitnodigen. Dan kunnen jullie samen goede films bekijken die we thuis hebben. Maar jullie zullen niet naar die film gaan en dat is het einde van deze discussie.”

De twee dochters lopen teleurgesteld de woonkamer in en laten zich op de bank vallen. Terwijl ze boos zijn op hun vader, worden ze verrast door de geluiden die ze uit de keuken horen komen. Ze horen dat hun vader iets klaarmaakt in de oven. Al snel ruiken ze de heerlijke geur van brownies die gebakken worden in de oven en de ene dochter zegt tegen de andere: “Vader zal zich vast schuldig voelen en zal proberen om het goed te maken met ons door verse brownies te maken. Misschien kunnen we hem overhalen door hem te prijzen voor de brownies, zodat hij ons uiteindelijk wel naar de film laat gaan.”

De dochters waren niet langer teleurgesteld en al snel kwam hun vader binnen met een plaat vol warme, verse brownies. Hij bracht ze naar zijn kinderen en beiden pakten er één. Daarop zei hun vader: “Voordat jullie beginnen met eten, is er iets wat ik jullie wil vertellen: ik hou ontzettend veel van jullie beiden.” De dochters glimlachten naar elkaar en knipoogden, hun vader werd al milder. Maar hun vader praat verder: “En daarom heb ik deze brownies gemaakt met de beste ingrediënten. De meeste ingrediënten zijn organisch: goed meel, de beste scharreleieren, de beste suiker en ook de beste chocolade.” En niets was minder waar: de brownies zagen er heerlijk uit en ook de geur was heerlijk. De twee dochters konden niet wachten om er een hap uit te nemen en werden een beetje ongeduldig door de lange toespraak van hun vader.

“Maar,” vervolgde de vader “ik wil eerlijk zijn met jullie en jullie vertellen dat ik één ingrediënt toegevoegd heb die normaal gesproken niet in brownies gebruikt worden. Dit ingrediënt heb ik buiten gevonden. Maar jullie hoeven jullie geen zorgen te maken. Ik heb slechts een heel klein beetje van dit ingrediënt toegevoegd aan jullie brownies. De hoeveelheid is bijna onzichtbaar. Dus neem een hap en laat me weten wat jullie ervan vinden.”

De dochters durfden geen hap meer te nemen, maar wilden weten wat dat ingrediënt was en vroegen het: “Vader zou je ons willen vertellen welke ingrediënt je hebt toegevoegd voordat we beginnen met eten?”

“Waarom?” zegt de vader. “De hoeveelheid die ik heb toegevoegd is zo klein, slechts een theelepel. Jullie zullen het niet eens proeven.” “Kom op vader,” zeggen de dochters “vertel ons gewoon wat het ingrediënt is?”

“Maak jullie geen zorgen,” zegt de vader “het is een natuurlijk ingrediënt, net zoals de andere ingrediënten.”

“Vader!!”

“Oke, oke, als jullie er op staan… het extra ingrediënt is een heel klein beetje van de uitwerpselen van een hond.” Hierop laten beide dochters verschrikt hun brownies terug op de plaat vallen en beginnen vol afgrijnzen naar hun vingers te kijken. “Vader, waarom heb je dat gedaan? Je hebt ons gekweld met de geur van deze brownies die je gemaakt hebt en nu vertel je ons dat je er uitwerpselen van een hond in hebt gedaan. We kunnen deze brownies niet eten!”

“Waarom niet? De hoeveelheid van de ontlasting is erg klein in vergelijking met de resterende ingrediënten. Het zal jullie niet schaden en het is samen met de andere ingrediënten gebakken. Jullie zullen het echt niet proeven, het heeft dezelfde smaak als de brownies. Pak een brownie en eet het.”

“Nee vader, nooit!” zeggen de twee dochters tegelijk.

Daarop zegt de vader: “En dat is dezelfde reden waarom ik jullie niet toesta om deze film te gaan bekijken. Jullie willen geen uitwerpselen van een hond in jullie brownies, dus waarom zouden jullie immoraliteit in jullie films toestaan, zelfs al is het maar weinig. We vragen Allah om ons te beschermen tegen het slechte, dus hoe kunnen we onszelf vermaken met iets wat in onze gedachten een zonde is en waarvan we weten dat het ons naar slechtheid zal leiden?”

En dit verhaal leert ons dat ook kleine zonden

Vergeet niet dat onze harten bij iedere zonde minder sterk in het geloof wordt, hoe klein de zonde ook is. Hoe meer zonden zich opstapelen, hoe zwakker we worden en dat is het gevaar van kleine zonden die er niks toe lijken te doen. Een berg vol kleine zonden veroorzaken meer schade aan iemands geloof dan één grote zonde (wat overigens niet betekent dat het goed is om een grote zonde te plegen).